Ik blog nog steeds een beetje op de tast. Onlangs kreeg ik van een vriendin een opmerking over dit bericht. Dát was wel heel persoonlijk, zei ze, en ze lachte wat. [Alsof het een triomf is te weten te komen dat ik in Polen verliefd ben geweest. Het zou triest zijn, in mijn geval, moest ik in Polen níet verliefd zijn geweest, maar goed.]

Zo'n reacties krijg ik trouwens nooit als het niet over verdrietjes gaat. Dat ik jubel, dáár kraait dan geen haan naar, nooit.

Ik heb er een tijdje over nagedacht, of het wel kan, berichten over verliefd zijn. Ik zeg, ja, dat kan, want verliefd is vaak een beetje wie ik ben. Maar enkel achteraf. Want een vrolijk einde van verliefd, dat heb ik al een tijdje niet meer gehad. Dus wacht ik liever tot er een korstje is gekomen op het wondje waar de jongen voor plaatsmaakte. Zout strooien laat ik maar, maar samen met u een beetje pulken om te zien hoever ik ermee sta, dat mag, op voorwaarde dat ík stiekem al weet dat er niets wereldschokkends bovenkomt. Voor u is toch alles een verrassing.

Daaróm kan het, want als het gaat over tranen is het toch een achterafje.