De mensen in het zwembad willen allemaal een strakkere kont. Ook de mannen, want stiekem hoort dat zo. De vrouwen willen de taille van Claudia Supermodel en de armen van Eva Longoria. Allemaal willen ze minder wegen, dus kopen ze een kaart die hen verplicht binnen ze zes maanden tien keer te zwemmen. Of twintig, voor wie het echt meent. Ze zwemmen allemaal op en neer en de meesten houden neurotisch bij hoe vaak. Afgepeigerd gaan de mensen zonder strakke kont naar huis, met de auto, of de fiets, dat zijn degenen die het echt menen.

Ze kopen worteltjes in de Colruyt, want ze willen zo gezond zijn als de reclame hen voor mogelijk houdt. Ze eten 's avonds vers geraspte worteltjes en nemen geen dessert, want ook na het zwemmen willen ze nog steeds de taille van Claudia Dingske. De mensen willen er allemaal uitzien zoals de mevrouw met bruin haar uit dat spotje. Ze kopen kleren die hen wel zullen passen als ze twintig keer vijftig baantjes zijn gaan trekken. Als beloning voor hun moed en zelfopoffering eten ze alvast iets lekkers, want vijftig baantjes, da's allemaal goed en wel, maar een mens moet léven, dat hebben ze gelezen in een tijdschrift met op de cover een meisje met net zo'n taille als degene die zij ambieren.

Ik fiets naar het zwembad, ik zwem 70 baantjes, ik heb een twintigbeurtenkaart. Ik wil graag, soms toch, de strakste kont van allemaal, maar gisteren tijdens het zwemmen werd me duidelijk dat de mijne nooit zo strak zal zijn als die van het meisje voor mij. Ze zwom traag, ze keek boos, ze had een bikini aan die weinig aan de verbeelding overliet. Ik vraag me af waarom zij kwam zwemmen. Op dinsdagavond, nog wel. Dinsdag.

Zo'n honderd man in het zwembad, naar mijn gevoel, en ze waren allemaal jaloers op de ene in bikini.