Niets zo schattig als een kindervoetje in sloefjes met konijnenoren. Alleen om de gadgets al zou ik kinderen willen, en los daarvan zou ik ook kinderen willen omdat mij dat wel iets zegt, maar of dat op zich reden genoeg is om mij 18 jaar lang te engageren, daar weet ik niet en dat kom ik pas te weten, waarschijnlijk, als het zover komt. Met de juiste man of zonder zelfs, misschien, als dat zo moet. En veel graag, als dat financieel mogelijk is, ik kom zelf uit een groot gezin en hoewel dat als kind vaak knokken om aandacht was kwam dat allemaal goed eens we allemaal uitgepuberd waren. En tegenwoordig is het allemaal gezellig.

Er valt overigens énorm veel voor te zeggen om geen kinderen meer op de wereld te zetten en allemaal eenzame weesjes te adopteren. Kindjes genoeg op deze wereld en ouders te weinig, de rekensom is snel gemaakt. En daar ga ik nu wel heel licht over, weet ik wel, er is ook nog zoiets als bodemloze kinderen en hechtingstoornissen. Tóch ver nadenken, als mijn klok begint te tikken.

Maar goed, dat is nu nog lang niet aan de orde, ik heb zin om nu nog voor mezelf kleren te kopen en niet, zoals het alle moeders schijnt te vergaan, steeds bij de pastelcollectie uit te komen. Nog even wachten dus voor ik er 18 en als ik naar mijn eigen moeder kijk 22 jaar begin wakker te liggen over het feit dat mijn kinderen de deur uit zijn in de regen met enkel een leren jas aan en geen regenjas daarover. 't Is voor levenslang, kinderen krijgen, en ik wil ook ietwat geleefd hebben zonder.