Oostblog

Ik blog nog steeds een beetje op de tast. Onlangs kreeg ik van een vriendin een opmerking over dit bericht. Dát was wel heel persoonlijk, zei ze, en ze lachte wat. [Alsof het een triomf is te weten te komen dat ik in Polen verliefd ben geweest. Het zou triest zijn, in mijn geval, moest ik in Polen níet verliefd zijn geweest, maar goed.]

Zo'n reacties krijg ik trouwens nooit als het niet over verdrietjes gaat. Dat ik jubel, dáár kraait dan geen haan naar, nooit.

Ik heb er een tijdje over nagedacht, of het wel kan, berichten over verliefd zijn. Ik zeg, ja, dat kan, want verliefd is vaak een beetje wie ik ben. Maar enkel achteraf. Want een vrolijk einde van verliefd, dat heb ik al een tijdje niet meer gehad. Dus wacht ik liever tot er een korstje is gekomen op het wondje waar de jongen voor plaatsmaakte. Zout strooien laat ik maar, maar samen met u een beetje pulken om te zien hoever ik ermee sta, dat mag, op voorwaarde dat ík stiekem al weet dat er niets wereldschokkends bovenkomt. Voor u is toch alles een verrassing.

Daaróm kan het, want als het gaat over tranen is het toch een achterafje.

Stem op mij in de bwards! Ik heb de beste blog! Ik ben een vrouw, ik verdien dat! Ik heb elke dag meer dan 1000 lezers!

Weer veel te veel bwards in mijn feeds. Ik doe er niet aan mee, want ik vind mijn blog niet zo goed dat ik er zelf op zou stemmen, denk ik. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook geen zin om aandachtszieke pagina's te nomineren voor beste site. Een beste site, beste mensen, wint dat zonder linkje in de kantlijn van uw blog en zonder wanhoopsoproep in een massa feedreaders.

Akkoord, ik wil ook aandacht voor wat ik doe, maar niet om daarna champagne te drinken en toastjes te eten en te snoeven met een plaats op een longlist van een verkiezing waar de helf van het potentieel niet aan heeft meegedaan. Ik ben natuurlijk ook menselijk, als ik erop zou staan, zou ik het fijn vinden, en zou ik misschien zelfs ook beginnen snoeven, maar dan zou ik de pest krijgen aan mezelf en dat is niet de bedoeling van 2008.

Serieus, ik vind het nog steeds allemaal zo vergankelijk en futiel, dat geblog, dat ik er niet aan mee doe. Want volgens mij is er geen enkele weblog waarop nooit een saai bericht staat. Er is gezegd Beste Blog en dan verwacht ik er één zonder tekortkomingen. Zoals een heel erg goed boek ook geen mindere pagina heeft per hoofdstuk. Alles goed of niets.

Probeer niet tussen de regels door een oproep te vinden toch te stemmen op mijn weblog. Om dat te bewijzen link ik niet door. Niet.

Een stokje, maar in de titel klinkt dat nogal onnozel. Met alle respect voor alle mensen die dat wel in hun titel zetten, een stukje fabel van Lafontaine is een keer iets anders.

Monsieur le corbeau, sur un arbre perché, avait dans son bec un fromage.
Monsieu le renard, par...

Dat had ik onthouden uit de Franse les vijf jaar geleden. Het is dit, zo blijkt:

Maître Corbeau, sur un arbre perché,
Tenait en son bec un fromage.
Maître Renard, par l'odeur alléché,

Tot zover Lafontaine en zijn fabel, er zit een wijze levensles in. Voor de duidelijkheid, de raaf zit op een tak. Een stok. Ik heb er trouwens nog een ander liggen, maar daar ben ik nog over aan het nadenken.

Het stokje draait er zoals alle stokjes rond om informatie los te weken die ik normaal niet vrijgeef, onder het motto van, je schrijft zo goed. Ik heb u wel door, unexpected, maar om te oefenen voor het nieuwe jaar vol nieuwe toegeeflijkheid loop ik er met open ogen in. Het getal drie kent een centrale positie, en daar wijk ik vanaf. Ooit hadden we een kat met drie poten, ze werd vergiftigd door de buurvrouw die ook voor zijn handicap verantwoordelijk is. Drie staat voor mij gelijk met tragiek. Arme Rits.

Welke bands heb ik dit jaar leren kennen, zo wil het stokje weten. Ik ben niet aan muziek, dat kwam hier en hier al boven water, maar omdat ik niet in een luchtbel leef kom ik zo af en toe iets nieuws tegen. Er is muziek die ik sinds dit jaar kan meepommen waar ik vorig jaar nog nooit van gehoord heb, zo zijn daar Eva de Roovere en Damien Rice. Ik heb ook een CD van Kate Nash geleend van Lisa, maar die ken ik nog niet, want die heeft nog maar één keer opgestaan. Dat zijn er dus drie. Muziek die ik niet heb leren kennen dit jaar zijn de Fixkes, een groep met een hitje dat ik nog nooit heb gehoord, omdat ik tijdens de furore in het buitenland zat en verder niet naar de radio luister, tenzij voor het goeie doel. Dat maakt van de drie opnieuw een twee. Drie min één, ziet u?

Daarna gaat het stokje (helaas niet naadloos) over naar de dingen waar ik trots op ben. Ik ben trots op veel dingen geweest dit jaar, bijvoorbeeld toen ik een bachelordiploma behaalde met grote onderscheiding, in tegenstelling tot wat het lerarenkorps ooit beweerde. Ik wil daarmee niet beweren dat het aartsmoeilijk was, zeker niet als ik mij herinner dat ik in Polen met een Flair en een badhanddoek aan de oever van een rivier ging studeren, maar ik herinner mij van de eerste helft van 2005 wel enkel een bureau. Dus het was ook niet makkelijk. Ik ben trots op het feit dat ik helemaal alleen mijzelf van een natje en een droogje kon voorzien in Polen, dat ik daar helemaal zelf mijn wasje en mijn plasje deed en dat ik dat nu nog steeds mis. Dat bewijst voor mij dat ik in 2007 meer mens was dan in 2006. En ik ben ook trots op het feit dat ik al heel lang dezelfde vrienden heb en dat dat nog altijd mijn vrienden blijven. Tot slot, om aan vier te komen, ben ik trots op het feit dat ik, in tegenstelling tot de gemiddelde Belg, dit jaar meer geld aan goede doelen gaf dan aan kadoosjes. Dat maakt van mij een beter mens dan alle andere Belgen, het feit dat ik dat besef doet dat dan weer helemaal teniet.

Dan gaat het ook nog over flaters dit jaar, en hier hou ik het kort. Ik heb dit jaar lompe, tactloze dingen gedaan, ik heb daar veel over nagedacht en van sommige dingen heb ik spijt, jazeker, maar om daar nu over te schrijven op een site die gelezen wordt door mensen die dat niet hoeven te weten, da's dan weer een brug te ver. Mijn voorlopig nog zeer fictieve kleinkinderen zullen de mosterd elders moeten gaan halen.

En dan tot slot, wat ik me voor de rest van mijn leven zal herinneren van 2007 is dat ik voor het eerste volledige jaar opnieuw kind van gescheiden ouders was. Het bleek een verbetering te zijn op alle vlakken, maar alle begin is moeilijk. Misschien past het in dat verband dat ik me dit jaar ook ineens besefte, zo in juni ongeveer, dat ik geen kindje meer ben. Ik mis het kind in mij nu al, maar de volwassen mens die ik aan het worden ben intrigeert me net zo goed. Ik heb nog wel meer meegemaakt, maar daar hoeft niet altijd verteld over te worden, zolang ík het niet vergeet is het goed zo.

Dan volgt het deel waarin ik het stokje doorgeef aan andere mensen, drie, maar ik weet niet welke blogs a) hier lezen wat ik schrijf en b) op een stokje zitten te wachten, dus leg ik het bij het vorige, daar in het midden. Ook het vorige stokje mag meegenomen worden, al raad ik aan het eerst eens af te stoffen.

Ik had vanochtend nog geen enkel kadootje, en vanavond heb ik ze allemaal, ondanks de gierende wind. Ik ga me straks een beetje bezighouden met glitters en papier alsof ik in het vierde leerjaar zit en niet in mijn master.

Verder houd ik het kort vandaag, ik wil niet weer terechkomen in een bericht over hoeren en boterhammen zonder het zelf te weten. Een beetje meer zelfcensuur en een beetje minder laissezfaire.

Zo, pakjes inpakken.

De site van het jaar is iets te aanwezig in mijn feeds, me dunkt. Ik wil opnieuw weten hoe mensen hun tanden poetsen, wat voor problemen ze hebben op hun werk en hoeveel kinderen ze intussen hebben gekregen en waar die bulten hebben van gisteren naar de turnles te gaan.

De voyeur in mij wordt stilaan gefrustreerd.

Of dat het gewoon allemaal saai is om te lezen, en flauwe marketing.

Ik ben al vaak aan een stukje begonnen dat een post zou worden waar mensen van heinde en ver op af zouden komen, om te lezen hoe alles even klopt. Lovende kritieken en bewonderende reacties volgen, eeuwige roem is drie dagen mijn deel. Voor mezelf kom ik soms in de buurt en dan publiceer ik het wel, maar vaker ben ik al een honderdtal tekens op dreef als ik besef dat het vooral niets wordt deze keer. Bloggen is soms eerder een processie van Echternach.

Ik zou dan beschrijven, zonder ook maar één keer mijn backspace te moeten gebruiken, hoe vreselijk de herfst niet is op zondagmiddag, voor kinderen die weer naar school moeten en iedereen zou me gelijk geven. De zomerdag die ik in zo'n stukje wil beschrijven heeft iedereen wel eens meegemaakt, het is warm en de zon nog warmer. Ik heb het over thee die te warm is en de pas gekuiste badkamer die zo aan zwembad doet denken, over bootjes in een fles, ik weet nog altijd niet hoe dat gaat. Een frêle beeldje waar een stuk afbreekt staat fracties eerder op de kast, bestoft misschien, te dicht bij de rand.

Een witte kerst op Oostblog, alsof het buiten is gaan sneeuwen omdat ik erover schrijf. Het nieuwe jaar voor iedereen gelukkig, tot ze uitgelezen zijn. Voor één keer zit ik aan de andere kant, mijn ogen tranen niet, de uwe wel.

De thee koelt af, de chloor verdampt. Niemand weet hoe bootjes in een fles komen, beeldjes bestaan niet voor altijd. De backspace lonkt, ik kom er toch niet aan vandaag. Ik schrijf verder over hoe ik vroeger dacht groot te worden en hoe klein ik ben gebleven, en iedereen weet dat ik gelijk heb.

Op een dag misschien, wie weet, dat staat hier een stukje waar de waarheid in vervat zit.

Ik ben natuurlijk niet te spreken over het feit dat ik niet genomineerd ben voor de site van het jaar, categorie nieuwkomer. Ik link er zelfs niet naar door, zo onthutst ben ik ervan. Zonder zwanzen, als ik lees wat er online te lezen is, dan denk ik vaak het is hier zo saai nog niet. Alleen moet ik wat lezers hebben, ik denk niet dat ik veel verder kom dan mijn eigen kenissenkring.

Maar goed, ik heb al mijn gekrekte trots opzij gezet en op deze mevrouw gestemd, ik heb bij een bericht van haar al eens gewild dat ik het had geschreven. Wat niet wil zeggen dat ik u oproep hetzelfde te doen, ik vind al die krampachtige oproepen in de genomineerde blogosfeer bijzonder oninteressant om lezen.

Over dus tot de orde van de dag: voor Pools maak ik binnenkort een presentatie over Waldek in thuis. Slavisten in Gent en Gentenaars in het algemeen zijn altijd nogal ingenomen over hun universiteit en hun stad, maar dit spreekt wel degelijk in het voordeel van Leuven, en nog geen klein beetje. Naar Thuis kijken voor creditpoints. Hihi.

Ik maak een psychologische nota aan mezelf mij niet meer dusdanig in te leven in romantische komedies. De constatatie vanmorgen was niet van de poes. En ook niet het acute gevoel van eenzaamheid toen ik besefte dat ik niet Julia Roberts was en nog minder langs een charmante Brit lag. Er lag een kat op mij van zeven kilo en dat hielp niet.

Mijn haar lag uitzonderlijk goed vanmiddag, maar daar heeft november gauw iets aan gedaan. Ik heb ook zo rap gefietst dat ik misselijk was tijdens de Poolse les, dus 't was nog verwaaid ook. En dan steken ze nog een kinder bueno in de studentenwelkomzak bij Club. Ik lust dat niet. Maar dat wil niet zeggen dat er gebeld moet worden vanuit China, dat zet ik er maar bij.

Omdat ik toch vast zit met mijn masterproef en mijn promotor andere dingen om handen heeft, een zelfevaluatie aan de hand van Pietels tien items, schromelijk laat, maar vorige week zat ik niet vast in mijn masterproef, toen had ik andere dingen te doen. 14 000 tekens bereiken, bijvoorbeeld.

Ik ben als ik het lijstje mag geloven tamelijk slecht bezig, ik heb blogpersoonlijkheid noch anciënniteit, ik doe niet van controverses en interacties. Ik schrijf zelden lijstjes, en ik heb nog maar één stokje gekregen en dat heb ik niet eens doorgegeven. Maar ik heb wél elke dag een paar bezoekers op zoek naar Hot Marijke of foto's van piemels, en om de één of andere reden lokken ook Poolse nylonkousen mensen naar hier. Dus dat valt mee. Ik heb feeds en alles wat daarmee te maken heeft, een heel basic skin en een eigen domein, al is dat een verdienste van mijn webmaster. Ik zou vaker audiovisueel materiaal moeten integreren in mijn tekst.

En ik zorg ervoor dat er hier regelmatig iets te lezen is. Dat zou ik beter niet doen, want ik ben over veel berichten niet helemaal tevreden. Maar goed, het heeft mij ongeveer tot nu gekost om terug zoveel lezers als in juni te hebben, al zijn het zeker niet dezelfde, in juni (en daarvoor) kreeg ik bezoekers die vooral wilden weten hoe het mij in Polen verging. En wie het nog niet gemerkt heeft, ik zit niet meer in Polen, dus die mensen blijven grotendeels weg.

Mijn inhoud is zeker niet voor iedereen herkenbaar, misschien moet ik daar iets aan doen. Maar misschien ben ik niet zo herkenbaar, en is dat ook wel boeiend? Ik kijk ook niet naar de Pfaffs omdat ik die mensen herkenbaar vind, integendeel.

En mijn stijl bijschaven, ik schrijf vaak te fel uit de losse pols.

Werk aan de winkel. Nu ja, ik kan pas morgen naar mijn promotor.

Dat zorgt voor een probleem, om te zorgen dat ik mezelf ooit inhaal, moet ik natuurlijk elke dag meer overschrijven dan ik geblogd heb. Tss.